Osoba odpowiedzialna: Bogusława Bukowska

Opiekun ks. Proboszcz

Dobre i poprawne czytanie jest sztuką. Tym bardziej publiczne czytanie słowa Bożego, oznajmienie go w zgromadzeniu liturgicznym wymaga pewnego kunsztu. Nikt dotąd nie posiadał takiej sztuki na tyle, aby nie mógł jej bardziej doskonalić ani ulepszać. Przed każdym lektorem, który wykonuje w czasie sprawowania Eucharystii własną funkcję liturgiczną, stoi więc obowiązek pilnego zdobywania sztuki czytania słowa Bożego. Swoją wzniosłą, zaszczytną i odpowiedzialną posługę powinien on spełnić z należną czcią i miłością do Pisma św. aby wypowiadane słowo Boże, jako ,,żywe i skuteczne.”

LEKTORZY

Historia posługi lektora

W kościele łacińskim do 1972 r. było to drugie z 4 niższych święceń (ostiariat, lektorat, egzorcystat i akolitat) udzielane kandydatowi do kapłaństwa w czasie formacji seminaryjnej. 15 sierpnia 1972 r. papież Paweł VI w dekrecie Ministeria Quedam zniósł święcenia niższe w kościele łacińskim, ustanawiając w zamian posługi lektora i akolity.

Obecnie wyróżniamy dwa rodzaje posługi lektorskiej:

Lektor - alumn seminarium duchownego. Z reguły lektorami ustanawiani są klerycy na III roku formacji seminaryjnej. Poza regularnymi posługami, lektor-kleryk może m.in. święcić potrawy wielkanocne w Wielką Sobotę.

Lektor świecki. Lektorzy świeccy przygotowują się z reguły do swojej posługi przez uczestnictwo w kursie lektorskim. Kurs taki obejmuje wykłady z podstaw liturgiki, biblistyki i teologii, a także warsztaty z fonetyki i śpiewu.

W czasie obrzędu ustanawiania lektora, biskup wręcza mu Pismo Święte na znak władzy oficjalnego głoszenia Słowa Bożego.

Posługa lektora w kościele katolickim wiąże się przede wszystkim z odczytywaniem podczas Mszy św. i nabożeństw wszystkich czytań za wyjątkiem Ewangelii.

Ponadto lektor może odczytywać modlitwę powszechną podczas liturgii;

Jeśli nie ma kantora lektor może wykonać psalm responsoryjny.

komentarze do przeczytanie 5 min przed Mszą św.:

12 X 2025              Co to jest liturgia?

Msza Święta – nie tylko religijny rytuał, nie tylko „nabożeństwo”, ale coś o wiele głębszego. Może warto dziś zadać sobie jedno pytanie: co to właściwie jest liturgia?

Liturgia to serce Kościoła. To nie tylko to, co się „dzieje przy ołtarzu”, ale żywe spotkanie Boga z Jego ludem. To czas, w którym ziemia styka się z niebem, a codzienność z wiecznością. To nie spektakl, w którym ksiądz gra główną rolę, a wierni tylko „siedzą i patrzą”. W liturgii wszyscy jesteśmy uczestnikami – nawet jeśli nasze zadanie to tylko lub aż słuchać, modlić się w sercu, czy śpiewać.

Słowo liturgia pochodzi z języka greckiego i oznacza „działanie na rzecz ludu”. Ale w kontekście Kościoła ma jeszcze głębszy sens – to wspólne dzieło Boga i człowieka. Bóg działa, uświęca nas – przez słowo, przez znaki, przez sakramenty. A my odpowiadamy – wiarą, pieśnią, postawą ciała, modlitwą, ciszą.

Liturgia jest jak drzwi do innego świata – świata Boga. To On zaprasza nas na ucztę. To On mówi do nas przez Pismo Święte. To On karmi nas swoim Ciałem. A my przynosimy Mu siebie – z naszym życiem, trudem, radością i cierpieniem.

Kto naprawdę wchodzi w liturgię, nie wychodzi z niej taki sam. Bo liturgia to żywe źródło łaski. A kiedy człowiek spotyka się z Bogiem naprawdę – coś się zmienia.

Niech Msza Święta nie będzie dla nas „tylko niedzielną rutyną”. Wejdźmy w to spotkanie z sercem gotowym. Nie tylko jako obserwatorzy, ale jako ci, którzy współtworzą świętość tego miejsca i tego czasu.

19  X 2025             Liturgia to nie tylko Msza Święta.

Za chwilę rozpocznie się Eucharystia – centrum i serce całej liturgii Kościoła. Ale warto pamiętać, że liturgia to nie tylko Msza Święta. Kościół jest jak wielka rzeka modlitwy, która płynie dniem i nocą przez cały świat – a Eucharystia jest jej najpotężniejszym nurtem.

Do liturgii należą także wszystkie sakramenty: chrzest, bierzmowanie, sakrament święceń czy małżeństwa, namaszczenie chorych, a także sakrament pokuty i pojednania, kiedy w spowiedzi doświadczamy miłosierdzia Boga. Wyjątkowym rodzajem liturgii jest liturgia godzin, czyli forma uświęcenia dnia przez modlitwę psalmami w kluczowych jego momentach. Liturgią jest także pogrzeb chrześcijański. Znamiona liturgii i część szerszego życia liturgicznego Kościoła możemy również dostrzegać w adoracji eucharystycznej, która jest formą kultu liturgicznego ściśle związaną z Eucharystią, oraz w sakramentaliach, które są świętymi znakami ustanowionymi przez Kościół, przygotowującymi do przyjęcia łaski i uświęcają życie.

Liturgia jest więc nieustannym dialogiem Boga z człowiekiem, który przenika wszystkie ważne momenty naszego życia – od narodzin aż po chwilę, gdy stajemy u progu wieczności. To Bóg działa w konkretnych znakach, w widzialnych gestach i słowach, dotykając niewidzialnej głębi serca.

Za moment wejdziemy w największą z liturgii – Eucharystię. Ale wyjdźmy stąd z sercem otwartym, aby dostrzegać, że Bóg w liturgii chce być z nami nie tylko w kościele, ale w całym rytmie naszego życia.     

26 X 2025    Dlaczego liturgia jest wspólnotowa?

Gdy Bóg zaprasza nas do liturgii, nie woła nas „pojedynczo”, ale gromadzi jako wspólnotę. Od pierwszych stron Biblii widzimy, że Bóg zbawia lud – nie tylko jednostki. Dlatego liturgia nigdy nie jest prywatną modlitwą „sam na sam z Panem Bogiem”. To modlitwa całego Kościoła – nawet wtedy, gdy jest odprawiana w pojedynkę w domowym zaciszu czy uczestniczy w niej tylko kilka osób.

Święty Jan Chryzostom mówił, że kiedy modlimy się razem, „nasze głosy łączą się w jeden głos, a serca w jedno serce”. To właśnie w liturgii stajemy obok siebie: młodzi i starsi, zdrowi i chorzy, bogaci i biedni – wszyscy równi przed Bogiem, wszyscy zaproszeni do tego samego stołu.

Liturgia jest wspólnotowa, bo Bóg jest wspólnotą – Ojcem, Synem i Duchem Świętym. A Kościół, będąc Jego obrazem, żyje właśnie wtedy, gdy gromadzi się razem, modli się razem, śpiewa razem i razem słucha słowa Bożego.

Za chwilę rozpoczniemy Eucharystię. Włączmy się w nią całym sercem – nie tylko „ja i Bóg”, ale „my i Bóg”.